‘Maar hoe voel je je dan?’ vroeg Kate aan mij. Aan mijn kant bleef het stil. Mijn antwoord was al tweeëntwintig jaar: ‘Met mij? Met mij gaat het altijd goed, altijd blijven lachen en doorgaan toch?!’ Maar opeens kon ik dat antwoord niet meer geven. Liefdevol bleef ze me aankijken, wachtend op een antwoord. Binnen in mezelf ging er een orkaan tekeer die continue botste op de grote Chinese muur die ik om mijn hart had gebouwd. Mijn gevoel raasde en werd steeds wilder, de muur begon scheurtjes te vertonen. De wind raasde harder en harder, tot opeens mijn hele muur in elkaar stortte en ik brak…
Muur om je hart
De muur om mijn hart was gesloopt. Ik kon het niet meer binnenhouden. Het was op, het moest eruit, ik stikte in mijn eigen verdriet. Ongecontroleerd zat ik keihard te huilen, janken was het meer, en het interesseerde me geen bal dat ik midden op een terras op Mallorca zat. Ik moest het gewoon kwijt. En wat er toen gebeurde… Het was het fijnste gevoel wat ik ooit had gehad. Kate bleef zitten en bleef me liefdevol aankijken, geen medelijden, gewoon mededogen, gewoon liefde. Ik mocht voelen! Wauw! Het mocht en ik werd fijn opgevangen. Ik mocht verdriet tonen. Natuurlijk triggerde zij dat, maar ik besefte me al vrij snel dat ik weer mocht voelen van mezelf. En wat ben ik dankbaar dat het zo liefdevol werd ontvangen. Precies dat wat ik nodig had.
Bijzonder dat deze muur om je hart zo “simpel” doorbroken kan worden toch?
Muur om je hart sluit je gevoel af
Die tweeëntwintig jaar daarvoor was ik gesloten. Ik toonde vanaf mijn zevende mijn gevoelens niet meer, omdat ik dacht dat dat in de grote mensen wereld niet thuis hoorde. Niets was minder waar. Maar dat kon ik niet weten als zevenjarige. Die keuze heb ik toen gemaakt om te overleven, niet wetende dat mij dat al die jaren dwars zou bijven zitten. Ik leefde gesloten, ik loog over hoe ik me voelde en werd daar steeds beter in. Mijn communicatieve vaardigheden werden steeds sterker waardoor het me steeds gemakkelijker afging. Wat ik echter helemaal niet opmerkte was dat ik door het afsluiten van mijn gevoel ook geen blijdschap meer ervoer. Ik kon mijn emoties nooit laten gaan, want dan zou ik gekwetst worden. Dat was al die jaren mijn waarheid.
Wegstoppen
Sinds ik in 2012 weer mocht en kon voelen van mezelf ervaar ik dus ook de andere kant. Namelijk vreugde en liefde. Die gevoelens waren er de andere jaren ook wel, maar die deelde ik nooit. Dus altijd als ik met andere mensen was stopte ik alles weg, veilig achter mijn dikke Chinese muur. Waar ik dus op een harde manier achter ben gekomen is dat je negatieve emoties niet selectief kan wegstoppen. Je stopt dan automatisch ook je blije emoties weg. Je ervaart dus geen vreugde, liefde of verbinding. Je kan ook maar met andere mensen verbinden tot waar je met jezelf verbonden bent. Dit zorgde ervoor dat ik nooit een diepe connectie met iemand aan ben gegaan.
Stel je open
De belangrijkste les die ik geleerd heb is: ‘Stel je open.’ Want daarin ligt de liefde die wij zo hard nodig hebben en die we dus missen als we ons niet kwetsbaar opstellen. In kwetsbaar opstellen ligt je kracht. Als je open en eerlijk durft te zijn, naar anderen en naar jezelf, dan heb je echt een veel mooier leven. Je kan genieten van de mooie kleine dingen en je kan jezelf verbinden met andere mensen. Dus als je merkt dat je je soms afsluit voor mensen, probeer je dan eens open te stellen aan de mensen om je heen. Die zijn er voor je, ook al heb je het gevoel dat je dan gekwetst kan worden. Wat ook zeker waar is. Maar als je je niet open stelt kwets je jezelf veel harder. Je mist dan vreugde, liefde en verbinding. En dat is waar het leven om draait.
